Zgadzam się z powszechnymi opiniami, że Portman dała popis. Zagrała rewelacyjnie, zresztą reszta obsady też dała radę. O aktorach można tu mówić tylko pozytywnie ale... zmarnowałem 2 godziny życia.
Film zaczyna się nienajgorzej, ale też nie jakoś powalająco. Tego typu sceny w innych filmach nakręcano już wiele razy i o wiele lepiej.
Później jest mnóstwo nudnych scen, które liczyłem, że budują historię pod świetny koniec. A budują faktycznie, bo jest tam wiele detali, na które jeśli nie zwrócisz uwagi, to nie odbierzesz przesłania filmu w pełni prawidłowo. Niestety koniec nie jest świetny. Nie jest też przeciętny. Jest po prostu słaby, najsłabszy z całego filmu. Jest właściwie niepotrzebny. I jakby to klasyk powiedział, całe misterne przesłanie w pi.du ;).
Rozumiem, że film ma pokazać miałkość i próżność współczesnej amerykańskiej (i nie tylko) sceny pop-owej. Przesłanie (będące zwykłym truizmem, niczym specjalnym) dotarło do mnie raczej bezbłędnie. Tylko po co atakować mnie na koniec 20-toma minutami totalnego kiczu? Wystarczyłoby 5 minut, przekaz też by do mnie dotarł, ślepy i głuchy nie jestem.
Zatem przeciętny i lekko nudnawy film zwieńczony jest strasznie długą sceną, która mentalnie mnie zgwałciła.

Tak na marginesie, wszystkie cechy gwiazdy: gesty rękami, miny, strój, ruchy, fochy, dosłownie wszystko przypominało mi Korę Jackowską z ostatnich lat jej życia. Oglądając ten film, patrząc na Natalie cały czas widziałem Korę.